The Light The Firey The Earthy The Wood The Windy The Watery The Dark  

martes, enero 09, 2007

<<¡Menos trabas y más adopciones!>>

Así se titula un articulo del diario 20 Minutos en su edición del día 9 de enero de 2007.

En el Articulo se ve una pequeña foto de una pareja gay con su hija, acompañado de un pequeño texto (que añadiré a continuación) y de las opiniones que algunos lectores habían dejado en la web de dicho diario. Texto:

“Los últimos datos oficiales muestran que tan sólo 67 de las 2.550 parejas homosexuales que se han casado, desde el 11 de julio de 2005 entrara en vigor la ley que permite su enlace, han adoptado un hijo. Sólo dos de las parejas que lo han hecho son de hombres…”

Me gustaría poder leer vuestras opiniones al respecto, para eso cuelgo el post el Blog y en el Fotolog (en el fotolog los comentarios son limitados, en el Blog no)
Os animo ha q comentéis.

Yo por mi lado os diré que es el sueño de mi vida, poder encontrar pareja estable y poder llegar a tener nuestr@ propi@ hij@ o más de uno si podemos.

Un beso a todos, Kim.

8 Comments:

Anonymous Anónimo said...

Espero que a mesura que passi el temps les adopcions d'homosexuals cada cop siguin més freqüents i cada cop menys una cosa estranya.

11:12 p. m.  
Blogger Snap said...

No es cuestión de que adopten 1000 o 2000 parejas, o todas. Con que sólo una de elllas quiera hacerlo, no hace falta más de 50 , la ley es justa y necesaria. Así que no hay que reñirsea las que no lo han hecho,sino a las que si.

Y si hacer artículos que suciten "algo" de polémica, que no tiene porque gusta a la gente. Y bueno todo esta en la forma de escribirlo. Porque no es lo mismo tener la negra que un negro te la .... Bueno es una ejemplo jeje, no se me ocurria ninguno más ^^

Un saludín**

10:27 p. m.  
Anonymous Anónimo said...

Querido Kim,

Sí, los diamantes son para siempre, pero hay cosas que también son siempre incombustibles, como la verdadera amistad.
Brindo por ti, chin-chin.

Siempre tuya,
Pamela

2:41 p. m.  
Blogger Unknown said...

Jo ho trobo perfecte que s'adoptin nens, i es igual que la parella sigui heterosexual o homosexual, el que necessiten els nens es amor i carinyo i es igual qui els adopti mentres els hi puguin donar el que necessiten.
No entenc a la gent que hi veu tantes trabes, i tampoc entenc que prefereixin veure els crios en mans de maltractadors o abandonats a la seva sort abans que en mans de dos pares o dues mares, esperem que amb el temps les coses millorin.
Un petó Kim!!!

4:32 p. m.  
Anonymous Anónimo said...

Querido Kim,

Yo no sé mucho acerca de nada y lo poco que sé es menos de la mitad de la mitad de lo que me gustaría saber, pero creo que el amor abre todas las puertas que están a cal y canto cerradas. Cuando los corazones se abren y las mentes con ellos, la sociedad avanza dejando atrás antiguos estereotipos y puntos de vista que es evidente que han quedado obsoletos, querido, aunque es cierto que hay muchas personas a las que les gusta vivir en el pasado. Pero si quieres vivir en una cueva, vete a una, eso es lo que digo yo, así seguro que nadie te molesta. Los criterios para permitir la adopción de una criatura son muchos, pero la orientación sexual no debería ser uno de ellos.

Siempre tuya,
Pamela

12:21 p. m.  
Anonymous Anónimo said...

Hola Kimet!

Bueno, la verdad es que mi opinión al respeto es muy compleja.

Primeramente, quiero aclarar que SI estoy a favor de la adopción, pero bajo mi punto de vista, actualmente aun hay muchos "pero".

Básicamente, hoy por hoy, y aúnque viviendo en los primeros años del siglo XXI veo que hay mentes muy obtusas como para comprender que la buena educación no reside en standards, en prototipos o en modelos, sino que reside en la comprensión, el respeto, la inteligencia y sobretodo el amor. Debido a estas adultas mentes obtusas, crecen nuevas infantiles mentes obtusas y no hay que olvidar que aunque los niños, son niños, pueden llegar a ser las criaturas más crueles y las que pueden dañar más a sus contemporaneos; provocando un efecto trauma muy fuerte para el niño. Si ya puede ser traumático saber que eres un hijo adoptado, imagínense cómo debe de ser tener la etiqueta "del niño/a adoptado/a por los maricas/bolleras" (Lo sé es poco diplomática la frase... pero es un ejemplo). La infancia es una etapa de la vida muy, muy difícil si alguien se propone hacerte la existencia un infierno, y sinceramente, no quisiera que mis hijos tuvieran que pasar por eso.

El argumento para debatir este pensamiento acerca de la dureza de la sociedad acostumbra a ser frases como "Yo podré demostrar a mi futuro hijo que lo que dicen no es cierto" "mi hijo sabrá ignorarlo" o algunas mucho más egoístas, bajo mi punto de vista; cómo "con la buena educación que yo puedo darle eso no pasaría". Desengañémonos, la frase de "eso sólo le pasa a los demás" nos convierte a nosotros mismos en los demás, y podemos ser el objetivo de las mismas crueldades.

Por mi parte, me conozco lo suficiente, y se suficiente de mi cómo para saber que SI que sería un buen padre, capaz de educar a una criaturita y hacerle entender el por qué de todas sus dudas como el por qué no crece junto a una imagen femenina, ya sea por qué me decida por la adopción con mi pareja o por adoptar como padre soltero, opción que por otro lado, veo más sencilla en mi caso. Pero no necesito hacerlo AHORA tal y cómo están las cosas para demóstrarmelo, es algo que yo sé, y también sé que podré esperar hasta que crea que TODOS estemos preparados, yo el primero.

Bueno, esta es mi opinión, mi humilde opinión :) Espero que te guste Kimet.

PD: Me gustaríaque mi hijita fuera una niña oriental y se llamará Lana :)

11:20 p. m.  
Anonymous Anónimo said...

A mí me parece estupendo que las parejas gays puedan adoptar niños, en plano de igualdad con las parejas heterosexuales.
Para empezar, y dado que las cifras le interesan tanto a los medios, yo diría que los derechos están para ejercerlos por sus titulares; si su ejercicio fuera obligatorio, sería una obligación ¿no? Por tanto, me importa muy poco si han adoptado 1, 2 o 50.000 parejas gays. Pueden (podemos) hacerlo, y eso es lo que cuenta. Que lo hagan o no... it's their choice.
Por otro lado, yo aún no entiendo porque la gente se escandaliza por las adopciones gays. Lo cierto es que, por nuestra propia fisiología, los gays no podemos tener hijos por nosotros mismos, por tanto debemos pasar un árduo proceso de selección para poder ser padres. Para mí, ese examen, exhaustivo y concienzudo de las administraciones que velan por el interés de los menores, es la mejor prueba de que nuestra voluntad de ser padres es consciente y serena. Al fin y al cabo, ¿no es mejor para el menor crecer junto a una pareja de gays o lesbianas, deseosos de ejercer la paternidad de forma CONSCIENTE y madura, que hacerlo junto a una adolescente, de 15-16 años, que da a luz un hijo de forma ACCIDENTAL sólo por un "descuido"?
rajj_spain@hotmail.com

5:30 p. m.  
Anonymous Anónimo said...

Es exactament el que diuen ells, no es la cuantitat que adoptin,perque un fill es una responsabilitat i la descisió mes difícil de la teva vida i has de saber que educarás i criaras una persona i tan els heteros com els homosexuals haurien de pensar-s´ho molt be. Per el fet que siguin dos homes o dues dones es que ho veig perfecte i del tot natural (que t´he de dir jo si vaig estar a punt..), per sort l´educació i la societat va canviant de mica en mica, pero no ens fem il.lusions...
L´amor es l´única cosa que demanen els nens i es igual qui els hi dongui i ells veuran del tot natural la seva familia i si a l´escola potser els hi diran coses desagradables, pero si no fos aixo seria pq son "4 ojos", "gordos",etc...
Nomes tenim una vida i hem de viure-la com nosaltres volguem i si el que desitjes es tenir una parella estable i adpoptar un o mes nens/es ho trobo genial i desitjo de tot cor que ho aconsegueixis (segur que si), espero poder ser una tieta mes jajaja...encara que llunyana..pero em faria ilisió XD
un petonás wapo

11:47 a. m.  

Publicar un comentario

<< Home


Counter

Copyright © 2006 Kim